Still alive!

Voor de trouwe lezers, mijn welgemeende excuses voor het achterstallig onderhoudt aan me blog. Voor iedereen die me half vergeten was, i’m still alive! Het is een poosje geleden en veel meegemaakt. Leuke, maar ook minder leuke. Geen idee waar ik gebleven was, maar here we go again!

Laatste keer dat ik wat geschreven heb was ik geloof ik dakloos; zwervende van hostels naar de sofa. Maar dat is inmiddels opgelost. Het doel was om dichter bij de stad te gaan wonen ivm reistijd en kosten. Deze missie is redelijk gefaald, aangezien ik nu op 5 min loopafstand van me oude huis woon, MAAR lieve mensen, wel 5 minuten in de goede richting. Ik heb heel wat huizen afgezocht in het midden van de stad, en noem me kritisch, een zeikerd of moeilijk, maar: of de kakkerlakken in de douche stonden me niet aan, of ik vond het niet comfortabel om te slapen met 6 Aziaten op 25m2. Uiteindelijk toch de knoop doorgehakt omdat ik het zwerven meer dan zat was. Als je naar het werk thuis komt, en je thuis niet je thuis is breekt dat op den duur op. Begrijp me niet verkeerd, heb veel leuke mensen ontmoet in de hostels, maar zonder een beetje privacy, en met maar 4 uur slaap per dag terwijl je wel moet presteren de dag erna is best heftig. Dus, toen halfblind maar een huis genomen dat 5 min van me werk vandaan was. En ik weet dat ik soms kan overdrijven, maar deze keer had je écht maar 5m2 voor jezelf, tops! met alleen een matrasje, strak naast die van een random dude. Met no place to go, 20 dollard achtergelaten voor die nacht slapen, alle andere huisbazen opgebeld waar ik daarvoor was geweest of ik daar terecht kon. That’s the story van het huis waar ik nu zit, maar kon niet beter eigenlijk. Ik heb een fiets gekregen van vrienden van vrienden waarmee ik elke dag binnen 30 minuten flink peddelen op me werk ben. Me huisgenoten, dochter van de huisbaas (21) (klinkt aantrekkelijker dan het is , geloof me) en met een automonteur mij leeftijd, waarmee ik het heel goed kan vinden. Een huis wat ik me thuis kan noemen en eindelijk alles op de rit kon krijgen. Door alle stress ook best verkloot op me stage, maar gelukkig op tijd heb gerealiseerd, en nu..life’s never been better

Ik maak veel vooruitgang op me stage, mensen halen soms koffie voor MIJ in plaats van andersom BOEM. Ik weet dat ik me steentje bijdraag en hoor nu echt bij ’t team en dat voelt goed. Soms is het een beetje een sleur op stage maar over het algemeen ga ik er met plezier na toe. Wat betreft school loop ik nog wel achter, maar deze blog is om ‘nieuwe’dingen te vertellen;) in oktober veel moeten werken in het weekend op fancy events wat wel heel gaaf is. Je komt op de meest exclusieve plekken van Perth en ziet echt veel indrukwekkende dingen. In de weekenden dat ik vrij was gewoon leuke dingen doen, strandjes, naar steden in de buurt of ordinair stappen alsof er geen morgen is. Afgelopen weekend naar Rotness Island geweest, bike tour gemaakt, quakka’s (rare afwijkend kangaroo die alleen op dat eiland te vinden is) gezien en onverstelbaar mooie stranden bezocht. Al ligt de lat niet erg hoog als je ‘de waal’ gewend bent.

Van het weekend het surfen weer oppakken en heb zojuist bericht gekregen dat ik aangenomen ben voor een barshift op stereosonic (festival) in ruil voor een gratis ticket (220AUD) volgende week! Verder is het naast genieten van elke dag, ook aftellen! WANT vanaf mid december t/m mid januari ga ik eindelijk weer reizen!! Erik P komt speciaal uit Nederland naar Australië om mee die reis te maken (diep respect hiervoor nog maat). We ontmoeten elkaar in Melbourne en organiseren zelf een trip om naar Sydney te komen laten waar we 2 klasgenoten meeten. Met hen gaan we oud en nieuw vieren op een van de grootste feesten van de wereld. 2 dagen later hebben we een daytrip geboekt naar de BlueMountains waar me met z’n alle door de canyons beunen; abseiling, waterfall climbing, hiking , clifjumping alles! 1 van de zoveel gave dingen die we van plan zijn te doen. Alleen het schrijven drives me crazy. Maar dat is nog ‘20 nachtjes slapen.’ 5 december wordt er ook hier Sinterklaas gevierd. Het schminken laten we alleen achterwegen, aangezien onze Aboriginal vrienden dat waarschijnlijk niet kunnen waarderen.

Vrijdag zetten we de 1e van de groep al op het vliegtuig naar Singapore wat je doet realiseren hoe korte tijd je hier maar bent. Het klinkt als een paradox; maar desondanks dat de tijd lijkt te vliegen, lijkt het eeuwen geleden dat ik in het vliegtuig stapte. Je bouwt zo snel je eigen leven op (you have to!) waardoor wat in het begin vreemd was, nu juist vertrouwd is en waarschijnlijk visa versa bij terugkomst.

Raar, maar mooi eigenlijk dat afscheid nemen van mensen die 3 maanden geleden nog vreemde waren je een ontzettend rotgevoel geven. Maar vreemden worden vrienden, en vrienden worden soort van familie. In the end, zijn het de mensen die je ontmoet die deze ervaring maken voor wat het nú al is: een onvergetelijke ervaring.