Dark side up

Zo,eerste paar dagen zitten erop. Moet zeggen dat ze heel anders verlopen waren dan van te voren verwacht. Ik zag mezelf al helemaal staan op het strand; 25 graden, strakblauw, kangaroos, kaola’s, backpackers, nieuwe mensen, feesten, stad in alles. Maar things just turned out way differently.

Ik woon in Bentley, een beetje de achterbuurt van Perth. Al ziet het eruit als zonnendeal, except for the flodders dan. Aziaten en andere culturen zover t oog reikt, behalve de Aborigonals of Nederlanders natuurlijk. S ’avonds is er altijd wel leven in het huis. Leer iedereen steeds beter kennen en kan met iedereen goed opschieten. Alex, de local, is ook best fanatiek met sporten en we zijn tot nu toe elke ochtend samen gaan trainen in een zwaar vette Gym op de Curtin University . Maar hij, en alle andere huisgenoten hebben absurd lange dagen daar dus die zijn overdag allemaal van huis. Het is hun laatste drukkere periode, sinds kerstvakantie hier tevens ook zomervakantie is. Na het sporten had hij dus class en moest ik naar huis, ALLEEN (half uur lopen.) Wat hoort er niet in het rijtje thuis : “richtingsgevoel – Niels – verdwalen”?


Precies, meteen op de campus al verdwaald. Dat was nog wel leuk, over heel de campus gedwaald, nog met een paar wildvreemde studenten gegeten in de schoolkantine. Maar daarna toch verder, geen idee waar ik heen moest om thuis te komen. Mooie van Australië is wel dat je bijna iedereen aan kan spreken en ze echt absurd goed proberen te helpen. Zo aardig dat je denkt dat er iets achter zit. Een meisje dat me hielp, smste later zelfs of ik nog goed aangekomen was. Er zijn plekken waar dat wel anders is, ik verwijs naar ‘het tomaatje/zigeuner incident’ Sunny Beach, Bulgarije 2012. Uiteindelijk zit ik dus in de goede bus en herhaalde ik autistisch de busstop in me hoofd zodat ik er zeker van was bij de juiste halte uit te stappen! Problem is, nergens in die hele vervloekte bus staat ook maar iets van welke halte je bent. Zelfs de buschauffeur heeft zoveel stops dat hij geen idee welke welke is. Iedereen gebruikt Google maps daar, maarja zonder internet…. Dus toen me instinct vertelde dat ik er ongeveer was, ben ik uitgestapt. Ik zat er iets vandaan………… ongeveer 10 km


Dat zijn gewoon de nare momenten dat je helemaal alleen bent, was ook best uitgestorven gebied. Uitgeput en verslagen kom je dan 2 uur later thuis en wil je dan eigenlijk niet meer weg, maar gewoon op je kamertje zitten en wachten tot je huisgenoten thuiskomen. Maar goed, ik moest naar de bank om daar een rekening te openen. Dus weer op pad, meteen meisje aangesproken in bus om nóg een keer te verdwalen te voorkomen. Zei netjes helpen, maar traag internet, waarvan het gevolg was dat ik weer 3 haltes te ver was uitgestapt. Snel teruglopen, denk je mooi op tijd te zijn, sluit die *** bank om 4PM in plaats van 5. Toen maar eten gekocht in supermarkt in de buurt. Grote hoeveelheden, want dat is nog te betalen. Dan denk je dat terug met de bus niet moeilijk kan zijn. Gewoon zelfde buslijn andere kant van straat. HAHA , is niet! Schijnt vanaf een bepaald tijdstip een andere lijn te rijden. Kom weer helemaal verkeerd uit. Je herkent ook niks daar, all looks the same. En dan loop je daar met je zak rijst van 10kg en 10kg kip in de brandende zon. Me slippers gingen onderweg ook kapot, dus op blote voet verder #3ewereldland. Het enige dat nog ontbrak was een kruik met water op me hoofd. Als je dan thuis bent, en mensen van thuis spreekt (wat trouwens wel echt extra fijn is op zulke dagen) voel je je gewoon rot.



Vandaag was gelukkig al een stuk beter, ik heb bijna me bankrekening zover, ik heb een nieuw aus nummer voor hier met internet en GOOGLE MAPS, en heb een toeristenbureau opgezocht in het centrum. Die hebben echt absurd vette dingen. Echt precies wat ik zoek! Dit had ik eigenlijk van te voren wat beter uit moeten zoeken, zodat je meteen wat mensen om je heen hebt en wat van het land ziet. Ook zitten de meeste internationals en backpackers bij Northern Bridge, ongeveer 25 km van mij vandaan. Maar goed, super blij dat ik het heb gevonden anyways. Het zijn 4 of 9 dagen-adventure-reizen. Je trekt rond met een groep van 12 jongeren, je gaat zwemmen, duiken, abseilen, offroad biking, sandsurfing, camping uit eten, dolfijnen zwemmen, apen, kangoeroes, koala’s. ALLES wat ik eigenlijk wou doen, IS er wel gewoon. Met een foldertje onder me arm, en een big smile weer terug naar huis. Morgen naar me stage om beter kennis te maken en te passen wanneer ik die reis maken kan. Maar dat die komen gaat is een feit!
Hoe rot ik me gister voelde, hoe opgewonden ik nu ben. Weekend ziet er rooskleurig uit, er is een Dutchclub waar ik voor uitgenodigd ben. Zaterdag heb ik met locals afgesproken via vrienden van vrienden (thanks jorris) ,leer ik de huisgenoten ‘Kingzen” , gaan we de stad in en heb ik me eerste surflessen. Vanavond met paar huisgenoten film gekeken en pizza gegeten.


Ergens vindt ik het wel mooi dat ik zo in het diepe wordt gegooid, even niemand heb, in een afgelegene gebied woon en alles zelf moet doen. Iets simpels, als je bankrekening open, of een telefoonabonnement afsluiten is opeens bevredigend. Verdwalen, je rot voelen, en veel moeten missen. It’s part of the process, en ik leer er nu al ontzettend veel van. Ik denk dat je de mooiere momenten ook beter herkend, als je de slechtere hebt gekend.
Hulde aan iedereen die het hele verhaal heeft gelezen. Ik was waarschijnlijk na 2 min afgehaakt.
I’m gonna hit the sack, oftewel: OETMON